Nuttige kader. Elders in de epistemologie is het bepalen van de richting van de fout (valse positieven versus valse negatieven) cruciaal. Zonder fouten gaan is geen optie; dus welke fout is beter? Reguleer processen dienovereenkomstig. Twijfel aan alles, en je zult geen waarheden geloven. Accepteer alles, en je zult geen leugens ongeloofwaardig maken. Dus, de vraag voor bitcoin: met het oog op de empirische resultaten tot nu toe, is het beter om te veel te fouten of te weinig?

Ik ben van aard een Descartes-achtig persoon; ik vind instinctief valse positieven erger dan valse negatieven. Dus heb ik een sceptische bias. Ik heb echter uit ervaring geleerd dat deze scepsis gevaarlijk is voor mijn eigen geluk en (durf ik het te zeggen, epistemische) gezondheid.

Het is vrij gebruikelijk om te zeggen dat iemands juiste risicofunctie in de loop van de tijd varieert; jongere mensen zouden meer risico's moeten nemen (fouten in de richting van verlies) dan oudere mensen (fouten in de richting van het opgeven van winsten). Een vergelijkbaar punt geldt in de epistemologie, vermoed ik. Er is geen optimale foutvector voor iedereen. In plaats daarvan varieert het tussen mensen, omgevingen en inzet. Sommige mensen zouden meer goedgelovig of sceptisch moeten zijn dan anderen. Opmerking: deze vorm van epistemische relativisme impliceert niet epistemisch subjectivisme (normen voor juiste geloofsvorming kunnen nog steeds objectief en onafhankelijk van standpunt zijn), noch impliceert het pragmatische inbreuk. Wat goed is, want ik haat beide opvattingen!