De meest bittere mensen die je ooit zult ontmoeten, zijn bedienden van achter in de 30 die hoogbegaafde lessen volgden op de basisschool en AP-lessen op de middelbare school, 3.8 GPA's behaalden op de universiteit en nu $ 150-200k verdienen in banen in het middenmanagement van bedrijven nadat ze er niet in waren geslaagd de persoonlijkheid of de sociale vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn voor leiderschap en autoriteit. Deze mensen brachten hun hele jeugd door met het horen dat ze heel slim en heel speciaal waren - dat ze op een dag door de gelederen van de professionele managementklasse zouden stijgen, de aarde zouden erven en heerschappij zouden hebben over de jocks die hen kwelden en de cheerleaders die hen ontkenden - om op een dag wakker te worden op de drempel van 40 en te werken in een tl-verlicht kantorenpark in een buitenwijk van Amerika, Een salaris verdienen dat goed genoeg is om vast te komen te zitten in een dure levensstijl, maar niet voldoende om je ooit succesvol te voelen, acht lagen diep in een bedrijfshiërarchie en nog steeds 10 jaar verwijderd van het hebben van enige beslissingsbevoegdheid in hun organisatie (of ooit). In plaats van een meester van het universum te zijn, brengen ze hun dagen door met het bijwonen van 'stand-up'-vergaderingen en HR-seminars, het doorbladeren van Microsoft Teams-waarschuwingen terwijl ze in het verkeer zitten en het verplaatsen van tekstvakken rond PowerPoint-decks voorafgaand aan de ontmoeting van de baas van de baas van hun baas met de nieuwe private equity-eigenaar die 's middags vanuit Greenwich, CT op een G550 vliegt. Ondertussen zijn er inmiddels genoeg van hun tijdgenoten rijk geworden - velen van hen die studentenjongens in de rug slaan of studentenverenigingen die 2,7 s hebben gekregen op de universiteit, maar hebben geleerd hoe ze vrienden kunnen winnen, mensen kunnen beïnvloeden en, belangrijker nog, deals kunnen sluiten - dat ze zich beginnen te realiseren dat alles wat de poortwachters van de institutionele wereld hen vertelden tussen de kleuterschool en hun eerste baan na de universiteit op instapniveau volkomen frauduleus was. In plaats van de machine te ontwerpen of aan de hendels van de machine te trekken, zijn zij de pulp die elke dag in de machine wordt gevoerd, slachtoffers van een lopende band die eigendom is van en wordt bediend door mensen die minder intelligent zijn dan zij - minder waardig dan zij - die op de een of andere manier aan de lopende band zijn ontsnapt ondanks hun inferieure hersenen en lagere testscores. Het is niet wat hen hun hele leven is beloofd, het klopt niet en het is niet eerlijk. Deze mensen zijn te jong om na te denken over met pensioen gaan, maar te oud om na te denken over het maken van een verandering, ze voelen zich vastgelopen en gefrustreerd, en het is de schuld van iedereen behalve die van henzelf.