Werken in crypto heeft me iets onverwachts geleerd over de kloof tussen academisch onderzoek en praktische implementatie. Academisch onderzoek opereert op andere tijdlijnen en prikkels dan de industrie. In de academische wereld werk je maandenlang privé, schrijf je uitgebreide papers, dien je ze in voor peer review, wacht je op acceptatie en publiceer je dan de volledige resultaten. De cyclus duurt maanden of jaren. Crypto beweegt anders. Ideeën worden onmiddellijk getweet, publiekelijk iteratief ontwikkeld en in real-time gezamenlijk gebouwd. De cyclus duurt uren of dagen. Dit creëert constante spanning. Wanneer traditionele academici onderzoekers zien die onvolledige ideeën op Twitter plaatsen, beschouwen ze dat als voortijdige zelfpromotie. "Stroom van bewustzijn"-plaatsingen schenden hun normen over rigoureus, compleet werk. Maar ik begin te denken dat de crypto-aanpak superieur kan zijn voor bepaalde soorten problemen. Cryptografie profiteert van veel ogen die benaderingen onderzoeken op mogelijke tekortkomingen. Het publiceren van werk-in-uitvoering nodigt uit tot onmiddellijke controle en verbetering. Mijn ervaring met ChatGPT illustreert dit. Ik heb twee dagen gewerkt met een BitVM-onderzoeksprobleem. Het maakte voor de hand liggende wiskundefouten, maar identificeerde ook verbindingen met obscure 25 jaar oude papers die mijn professor-collega's misten. De onmiddellijke feedbackloop, zelfs van een AI, versnelde mijn denken. BitVM 3-ontwikkeling is een voorbeeld van dit nieuwe model. Er bestaat geen enkele uitvinder omdat meerdere teams tegelijkertijd bouwen op publiek gedeelde ideeën. De specificatie ontstaat organisch uit gemeenschapsdiscussie in plaats van gedefinieerd te worden door een centrale autoriteit. Het traditionele academische model prioriteert volledigheid en rigor. Het crypto-model prioriteert snelheid en samenwerking.