Er is een verhaal in de VS/UK dat laaggeschoolde immigranten belangrijk zijn omdat zij de banen doen die de lokale bevolking niet wil doen (schoonmaken, taxichauffeur, barista, voedselserveren, gras maaien, enz.). Als tweede generatie immigrant (mijn ouders zijn beiden onafhankelijk naar de UK verhuisd in hun tienerjaren/twintig) heb ik dit altijd een ongemakkelijke, transactionele framing gevonden, geworteld in economische nut en niet in enige overweging van bredere sociaal-culturele factoren. Het is ook kortetermijngericht (mijn ouders zijn erin geslaagd verschillende bedrijven te starten en veel mensen in dienst te nemen). Hoe dan ook - wat gebeurt er wanneer robots en AI deze rollen beginnen te automatiseren in de komende 10-20 jaar? Een wereld waarin autonome voertuigen chauffeurs vervangen, humanoïde robots huizen schoonmaken en voedsel serveren, landschapsrobots gazons met precisie maaien, drones/bezorgrobots het UPS/Fedex-leger vervangen, enz. Hier verdwijnt de economische reden voor laaggeschoolde immigratie, wat ruimte opent voor een dieper stel vragen zoals: "waarom mensen überhaupt binnenlaten?" Ik denk dat dit nationalisten de kans geeft om beschermender te worden over grenzen - ze kunnen gemakkelijk beweren dat robots geen misdaad plegen, de cultuur niet beïnvloeden of de sociale voorzieningen belasten. Er is ook een alternatieve wereld, die misschien de meer utopische/optimistische is, en waarschijnlijk in mijn ogen: dat automatisering het idee van op arbeid gebaseerde menselijke waarde ondermijnt, en we beginnen nieuwe betekenis in het leven te vinden en misschien anders met elkaar gaan omgaan. Hier worden grenzen minder over het controleren van wie werkt en meer over het bouwen van samenlevingen met gedeelde waarden en blijvende vrede, dat wil zeggen dat we immigratie minder zien als een bedreiging voor banen en meer als een nationaal/demografisch middel om vergrijzende populaties in balans te brengen, om cultuur te cultiveren/zaaien, en om veerkrachtige samenlevingen te bouwen. Dit gaat op dit punt duidelijk minder over immigratie en meer over hoe samenlevingen waarde toekennen aan mensen in een post-arbeidswereld. Mijn favoriete boeken/lecturen die dit verkennen zijn (nu relatief oud) Kai-Fu Lee's AI Superpowers en AI 2041. Zij stellen de vragen: wat is het toekomstige (mens-mens) sociale contract wanneer machines ons overtreffen in de meeste economisch relevante taken? Wat is de verplichting van een overheid tegenover haar burgers wanneer hun productiviteit irrelevant wordt? En wat vervangt "werk" als de centrale as van identiteit, bijdrage en waardigheid? Dit is waar de puck naartoe gaat. Niet alleen naar robots die banen overnemen, maar naar een volledige herdefinitie van wat het betekent om ertoe te doen. Ik denk dat de spanning tussen nationalisme en globalisme toeneemt: sommige landen zetten in op uitsluiting, terwijl anderen een nieuw soort globalisme omarmen dat alle mensen op gelijke voet plaatst. Dus, terwijl we vooruitkijken, is de echte vraag niet welke banen AI/robots vervangen, maar: "welke waarden zullen blijven?" en "kunnen we een toekomst bouwen waarin mensen worden verwelkomd niet voor wat ze doen, maar voor wie ze zijn?"