Ik wist niet waarom ik tegen de slachtoffermentaliteit van wraak was, ondanks dat ik sympathiek was, maar recentelijk heb ik deze gedachte verduidelijkt. En de realisatie was dat ik niet tegen slachtoffers ben, dat is duidelijk - alleen tegen degenen die hun identiteit definiëren als slachtoffers die wraak nodig hebben. Want dit type slachtoffer is hetzelfde als de dader. Je kijkt naar twee kleine kinderen die vechten en terwijl de een de ander misschien heeft geduwd, zijn beide na de tweede klap niet langer onschuldig. Elke uitkomst waarbij beiden geen verantwoordelijkheid nemen - elke volwassene zou zeggen dat degene die zich als slachtoffer presenteert in de fout is - het is intuïtief voor ons. En toch is het voor volwassenen om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen de laatste optie in bijna elk domein. We zeggen dat de winnaar de geschiedenis schrijft - en in de geschiedenis schrijft de winnaar zichzelf altijd als een slachtoffer die overwon om bovenaan te komen, terwijl de verliezer altijd de dader is. En het is belachelijk om te zeggen dat dit eigenlijk waar is. De moraliserende opvatting en het idee van "het recht zegeviert altijd" is een mythe om het geweten te sussen. Als we deze les niet leren, zijn we gedoemd om de geschiedenis te herhalen, niet omdat we niet van de geschiedenis leren, maar omdat we de geschiedenis verkeerd vastleggen en de verkeerde lessen leren.