Jiu Jitsu-toernooien kunnen een echt uitdagende ervaring zijn. Ik presteer goed als het gaat om concurreren, en ik denk dat een groot deel daarvan voortkomt uit mijn achtergrond in de handel. Ik word niet echt nerveus. Na jaren van risicobeheer, spreken op live tv en presenteren op conferenties, heb ik het gevoel dat mijn cortisol-, epinefrine- en dopamine-niveaus volledig zijn uitgeput. Vreemd genoeg lijkt dat in mijn voordeel te werken. In de loop der jaren heb ik veel hoogopgeleide vechters zien onderpresteren, niet vanwege een gebrek aan talent, maar vanwege de mentale strijd die ze voeren voordat ze zelfs maar op de mat stappen. Jiu Jitsu-wedstrijden zijn niet zoals een marathon of een casual basketbalwedstrijd. Je staat daar alleen, met je teamgenoten, vrienden en familie die allemaal kijken. De schijnwerpers staan rechtstreeks op jou in een volle zaal met honderden, soms duizenden mensen. En als het slecht gaat, kan het een brute ervaring zijn. Stel je voor dat je wordt neergeslagen, mishandeld en in slaap wordt gebracht voor je vrouw en kinderen voor iets waar je maanden voor hebt voorbereid. Dat kan zelfs de meest stoïcijnse mensen mentaal vernietigen. Om het nog erger te maken, zijn er videografen en soms media zoals FloGrappling die elke seconde vastleggen. Eén fout, en je zou de ster kunnen worden van een gênante hoogtepuntenclip die over de hele wereld wordt gezien. Vorige week raadde @Gingfacekillah een boek aan dat ik echt interessant vond: The Inner Game of Tennis. Het legt de mentale kant van prestaties uit en legt uit hoe atleten vaak de natuurlijke verbinding tussen geest en lichaam verstoren door te veel na te denken en te hard te proberen. Het gaat in detail in over zelf 1 en zelf 2 en bespreekt daadwerkelijke technieken die je kunt gebruiken om geweldige prestaties te leveren in stressvolle situaties (vergelijkbaar met handelen). Ik zou jullie aanraden het te lezen als je in dat soort dingen geïnteresseerd bent.