Ik heb een boek gelezen genaamd "Schaarste", waarin de auteur een groot aantal experimentele gevallen aanhaalt om enkele standpunten toe te lichten. Schaarste is het hebben van minder dan de vraag. Een schaarste-mentaliteit kan de aandacht gevangen nemen, de cognitie en uitvoeringskracht verlagen; het bestaat in het onderbewustzijn en beïnvloedt de perceptie van de wereld om ons heen. Samenvatting: de schaarste-val leidt tot een tekort aan middelen en onduidelijkheid over hoe middelen te verdelen, en maakt ons in andere aspecten van het leven hulpeloos. Het maakt mensen dommer en impulsiever. We zijn gedwongen om, in een situatie waarin onze vloeibare intelligentie en uitvoeringscontrole afnemen, te vertrouwen op een veel beperktere geestelijke capaciteit om te overleven. Het leven wordt zo moeilijk. Ik dacht aan de drie segmenten die meneer Lu noemde: het stoppen van goed en kwaad, het stoppen van groot en klein, het stoppen van ver en dichtbij. Ik dacht ook aan "er is niets buiten de geest" en "er is geen reden buiten de geest". In de woorden van meneer Yangming is de schaarste-mentaliteit het gevolg van de onderwerping van de geest aan externe factoren, waardoor de autonomie verloren gaat. De oplossing van de westerlingen is om externe aanpassingen te maken om een warme zone in te stellen, met de nadruk op het hebben van vrije tijd. Bijvoorbeeld, wanneer je net je salaris hebt ontvangen en je je comfortabel voelt, begin je met het instellen van spaardoelen. Maar meneer Yangming gaat naar de essentie van het probleem en vertelt je dat je, zelfs binnen de beperkingen van schaarste, je oorspronkelijke helderheid moet behouden om verstandige keuzes te maken. In vergelijking, de westerlingen steken zoveel moeite in het creëren van wetenschappelijk rigoureuze en indrukwekkende oplossingen, maar dat is slechts de oppervlakte; ze begrijpen het echt niet zoals de oude wijzen dat deden.