Te veel gesprekken over de adoptie van stablecoins richten zich op smalle voordelen: lagere kosten, snellere afhandeling, enz. Maar betalingen zijn multiplayer spellen. Elke transactie raakt twee of meer van: gebruikers, banken, verwerkers, uitgevers, liquiditeitsverschaffers... In veel stromen, zoals e-commerce of grensoverschrijdend, moeten meerdere partijen samen adopteren. Er is geen duidelijke eerste mover. Het is een klassiek kip-en-ei probleem. Elke belanghebbende weegt de waargenomen voordelen af tegen de werkelijke overstapkosten: operationele lasten, verloren inkomsten (float, FX, interchange), hertraining en de mentale inertie van gedragsverandering, vooral binnen grote organisaties. Dit creëert een coördinatie- en sequenceringsprobleem. Zelfs als de technologie "beter" is, stagneert de adoptie tenzij de prikkels in de waardeketen op elkaar zijn afgestemd. Het ontwrichtende potentieel van stablecoins kan alleen worden gerealiseerd als het prikkelontwerp de coördinatie-uitdaging van meerdere partijen oplost. Slimme bouwers zoeken naar wiggen. Gebruikssituaties waarin een enkele belanghebbende met het meeste te winnen unilateraal kan adopteren. Vervolgens verbinden ze secundaire gebruikssituaties om netwerkeffecten op te bouwen. Zodra een netwerk kritische massa bereikt, is het erg moeilijk om het te ontwrichten. Voorbeeld: Dollar toegang in het globale zuiden. Een gebruiker downloadt een app en lost hun pijnpunt op. Als hun vriend dat ook doet, wordt P2P ontgrendeld. Zo niet, dan is het gewoon weer een knooppunt om te werven. Dit is ook waarom stablecoin-ondersteunde kaarten sneller zullen groeien dan directe acceptatie door handelaren. De uitgavende gebruiker handelt alleen en krijgt onmiddellijk toegang tot miljoenen handelaren. Zoals Charlie Munger zei: "Laat me de prikkel zien, en ik laat je het resultaat zien." Oprichters die ontwerpen rond prikkels, niet alleen technologie, zullen een voorsprong hebben.

Te veel gesprekken over de adoptie van stablecoins richten zich op smalle voordelen: lagere kosten, snellere afhandeling, enz. Maar betalingen zijn multiplayer spellen. Elke transactie raakt twee of meer van: gebruikers, banken, verwerkers, uitgevers, liquiditeitsverschaffers... In veel stromen, zoals e-commerce of grensoverschrijdend, moeten meerdere partijen samen adopteren. Er is geen duidelijke eerste mover. Het is een klassiek kip-en-ei probleem. Elke belanghebbende weegt de waargenomen voordelen af tegen de werkelijke overstapkosten: operationele lasten, verloren inkomsten (float, FX, interchange), hertraining en de mentale inertie van gedragsverandering, vooral binnen grote organisaties. Dit creëert een coördinatie- en sequenceringsprobleem. Zelfs als de technologie "beter" is, stagneert de adoptie tenzij de prikkels in de waardeketen op elkaar zijn afgestemd. Het ontwrichtende potentieel van stablecoins kan alleen worden gerealiseerd als het prikkelontwerp de coördinatie-uitdaging van meerdere partijen oplost. Slimme bouwers zoeken naar wiggen. Gebruikssituaties waarin een enkele belanghebbende met het meeste te winnen unilateraal kan adopteren. Vervolgens verbinden ze secundaire gebruikssituaties om netwerkeffecten op te bouwen. Zodra een netwerk kritische massa bereikt, is het erg moeilijk om het te ontwrichten. Voorbeeld: Dollar toegang in het globale zuiden. Een gebruiker downloadt een app en lost hun pijnpunt op. Als hun vriend dat ook doet, wordt P2P ontgrendeld. Zo niet, dan is het gewoon weer een knooppunt om te werven. Dit is ook waarom stablecoin-ondersteunde kaarten sneller zullen groeien dan directe acceptatie door handelaren. De uitgavende gebruiker handelt alleen en krijgt onmiddellijk toegang tot miljoenen handelaren. Zoals Charlie Munger zei: "Laat me de prikkel zien, en ik laat je het resultaat zien." Oprichters die ontwerpen rond prikkels, niet alleen technologie, zullen een voorsprong hebben.