Ik kan niet geloven dat het een jaar geleden is. Ik herinner het me als gisteren. de woorden die ik las, de foto die ik nam, het gesprek dat ik had, net voordat ik het telefoontje kreeg. Het ergste telefoontje van mijn leven. En toen veranderde alles. Ik herinner me wat ik zei. Naar wie ik rende. Wie ik belde. En eerlijk gezegd, wie er kwam. Dit is zowel het langste als het kortste jaar van mijn leven geweest. Lang omdat het tot een jaar geleden zeldzaam was dat ik een dag zonder mijn vader sprak. Lang omdat elke dag pijnlijk leeg was. En kort, omdat ik in alle eerlijkheid veel minder deed dan normaal. Rouw is een gekke, krachtige, allesomvattende emotie. En mijn hart gaat uit naar iedereen die dat op dit moment ervaart. 8/8 is echt een engelennummer, omdat de hemel die dag de beste heeft gewonnen. (Nou, technisch gezien denk ik dat ik niet weet, gemengde beoordelingen over overtuigingen in het jodendom) Ik mis hem zo erg <3 Ik weet niet waarom ik dit zelfs tweet. Maar als je rouwt, zie ik je. Zeg de mensen van wie je houdt elke dag dat je van ze houdt.