Katholieken en Joden beschouwen zichzelf als apart van de mainstream protestantse samenleving en mogen daarom collectiviseren en lobbyen voor hun eigen belangen, inclusief de oprichting van aparte instellingen en de nepotistische bevordering van hun eigen mensen binnen tentoonstellingsinstellingen. De georganiseerde minderheid verslaat de ongeorganiseerde meerderheid. Evangelicals beschouwen de Amerikaanse burgerreligie als hun eigen ware theologie en zijn daarom onderwezen in een valse leer van politieke pacifisme; grote overheid is slecht, dus het is het beste om nooit naar macht te streven, en als men toch een gekozen ambt verwerft, is de enige christelijke plicht om op die macht te zitten en ervoor te zorgen dat deze niet wordt gebruikt. Huur nooit je eigen mensen in, toon nooit favoritisme, zoek nooit generational invloed over instellingen; dat zou bedrog zijn in de open markt van ideeën. Ten slotte signaleren Amerikaanse elites hun status door een hekel te hebben aan plattelandszuidelijke evangelicals; zelfs de zeldzame evangelical die in de goede gratie van de macht komt, begint onmiddellijk zijn eigen mensen aan te vallen (zie David French). Evangelicals worden buiten gesloten van zelfs conservatieve instellingen en reageren door een wederzijdse haat voor die instellingen te ontwikkelen; dit creëert de begrijpelijke maar ongelukkige anti-intellectuele streak die Evangelicals dwingt hun kinderen aan te moedigen om aannemers te worden in plaats van advocaten. Eerlijk en winstgevend werk, dat zeker, maar niet het soort dat elite-instellingen opbouwt.