Meer dan 2 jaar lang heb ik elke maand een e-mail naar meneer David Stern geschreven - smekend om een een-op-een ontmoeting met mij. Mijn agenda was om tijd met hem door te brengen en te zien wat er zou gebeuren - wat niet echt een waardepropositie is om een ontmoeting te regelen met een levende legende. In die 2+ jaar heb ik hem meer dan 50 e-mails gestuurd, in essayvorm, waarin ik uitlegde waarom het zoveel voor mij zou betekenen. Ik probeerde zo creatief mogelijk te zijn in mijn schrijven, maar naarmate de maanden verstreken, werd ik sceptisch of hij mijn e-mails überhaupt ontving. Toen gebeurde het. Hij reageerde met een simpele notitie: "3 oktober, 9 uur, 745 Fifth Ave 33e verdieping. En STOP met het sturen van e-mails!" Toen we elkaar ontmoetten, legde hij uit dat hij e-mails op zijn computer niet las, zijn secretaresse ze zou afdrukken en hij de papieren versies zou lezen. Daarom hadden mijn 50+ e-mails een aanzienlijke hoeveelheid papier, inkt en tijd verspild. Hij was intimiderend en wist dat, en gebruikte het in die eerste ontmoeting, maar stemde ermee in om een tweede ontmoeting met mij te hebben voordat ik vertrok. Bijna 2 jaar lang ontmoette hij me periodiek en bespraken we mijn ambities, de NBA-geschiedenis, en normaal gesproken vervloekte hij me en daagde hij me aan het einde uit. Hij vertelde me dat Michael Jordan de GOAT was "om voor de hand liggende redenen" en dat zijn favoriete speler Magic Johnson was omdat "niemand zijn teamgenoten beter maakte of meer van het spel hield dan Magic." Meneer Stern overleed plotseling op 1 januari 2020. Ik was verdrietig maar diep dankbaar dat hij interesse in mij had getoond. En ik dacht dat dat het was. Een paar dagen later kreeg ik een e-mail van het kantoor van meneer Stern, waarin me werd verteld dat ik op zijn "lijst van mentees" stond en uitgenodigd was voor zijn dienst in Radio City Musical Hall. Dus ging ik en zat ik tussen Jordan, Kareem, Magic en talloze andere helden uit mijn kindertijd. Het meest surrealistische was dat hij me als een mentee beschouwde (en het zelfs had gedocumenteerd) maar het me nooit had verteld. Bij de meeste ontmoetingen noemde hij me zacht. Vorderde dat ik meer deed. En hij hield ervan om te vloeken. Een van de meest speciale vriendschappen van mijn leven. Ik denk vaak aan hem als ik me uitgedaagd voel. Hij zou zeggen: "blijf duwen."