Een paar jaar geleden dacht ik dat succesvol zijn betekende dat ik aan het winnen was.

Ik had het huis. Ik had de volgers. Ik had de nummers op de radio. En ik was nog steeds verdrietig.

Dus ik heb iets drastisch gedaan. Helemaal over een continent gelopen. Niet om iets te bewijzen. Gewoon om te herinneren wie ik ben.

Stap voor stap, mijl voor mijl… Ik heb alles afgeschraapt wat ik niet was. De maskers. De angst. De goede-jongen glimlach die ik leerde dragen op school.

Ik ben hier niet om je een antwoord te verkopen. Gewoon om dit te zeggen: Als je nu pijn hebt, ben je misschien niet gebroken. Misschien word je gewoon gevraagd om wakker te worden.

Om alles te voelen. Om de versie van jezelf te verliezen die nooit van jou was om te behouden. Om de Jij te ontmoeten die je hele leven heeft gewacht om geboren te worden.

Dat is de echte flex. Niet succes. Niet goedkeuring. Maar de persoon worden die je hier kwam zijn.