Recentelijk heb ik geprobeerd om in fragmentarische tijd te vibe coderen, wat mijn begrip van de snelheid van AI-iteratie opnieuw heeft verfrist. Als ik nu terugkijk, ben ik eigenlijk niet tegen programmeren, maar ben ik moe van de hoogst inefficiënte, mechanische leer- en werkmethoden uit het verleden. Wanneer AI de herhalende, gestandaardiseerde delen kan overnemen, hebben individuen de mogelijkheid om hun energie echt te richten op creatie en besluitvorming zelf. Vanuit een bepaald perspectief is vibe coderen meer geschikt voor mensen die alert blijven op inefficiënt werk. Naarmate de drempel voor tools blijft dalen, is het niet langer de hulpbron die het verschil maakt, maar het beoordelingsvermogen en de daadkracht. In de komende 5-10 jaar, in plaats van te zeggen dat er een herstructurering van de industrie plaatsvindt, kunnen we beter zeggen dat het een periode is waarin de capaciteiten van individuen worden vergroot. Superindividuen beginnen op te duiken, en de concurrentiekloof tussen mensen zal ook toenemen.