Ik wist dat je zeker zou terugkomen, toch, schat. Maar nu deze dag eindelijk is gekomen, voel ik niet de vreugde die ik me had voorgesteld. Het is als een regen die te lang heeft uitgebleven; wanneer het eindelijk valt, is de grond al zo droog dat het het niet kan vasthouden. Je staat voor me, en wat ik zie is geen hereniging, maar de dagen dat je weg was. Die lege stoelen, de berichten die niet zijn verzonden, de dromen die 's nachts steeds weer terugkomen. Ik zeg "toch, schat", maar mijn stem is zo zacht dat het lijkt alsof ik iets niet wil wekken; in werkelijkheid ben ik bang om opnieuw wakker te worden in een wereld zonder jou.