2 jaar geleden begon ik langzaam dingen in het huis van mijn moeder te vervangen. Ik wilde dat ze mooie dingen had. Maar ik kon het niet allemaal in één keer betalen, dus begon ik klein... apparaten... het tapijt... de krukken... de salontafel. Zelfs de prullenbak. En toen begon ik dingen toe te voegen. Gedurende het hele proces hadden we ruzie. Meestal over hoe dingen "niet pasten" of "niet goed uitzagen". En ik vroeg haar om alsjeblieft het proces te vertrouwen. Misschien is het de afstand die het hart fonder maakt, maar vandaag stuurde ze me dit en ik kan haar niet meer missen.