Aan mijn eigen dingen werken is letterlijk het engste wat ik doe. Tegenwoordig ga ik er veel beter mee om. Maar gedurende de meeste van de twee jaar hielden de financiële stress, de onzekerheid en de zorgen me 's nachts wakker. De rust begon te komen toen ik accepteerde dat ik niet alles kan controleren. Er is veel dat buiten mijn handen ligt, om zo te zeggen. Wat die realisatie deed, was me harder laten inzetten voor alles wat ik kon controleren. Met andere woorden, ga verder dan wat je doet. Neem geen genoegen met middelmatigheid alleen omdat het gemakkelijker is. Kies de moeilijkere weg. De langere weg. Zelfs als niemand het ziet. Je doet het niet voor hen. Je doet het voor jezelf. Het is wat je de sterkere en betere persoon maakt. Het zal uiteindelijk het belangrijkste verschil zijn tussen degenen die opvallen. En degenen die deel uitmaken van de massa. Zie dit nu niet als een schouderklopje voor mezelf. Helemaal niet. Ik probeer je gewoon te laten zien dat het accepteren van wat je kunt controleren versus wat je niet kunt controleren bevrijdend kan zijn. En ook een kracht kan zijn om je te drijven. Conclusie? Ik heb veel beton geschilderd dat jullie allemaal niet zullen zien 😅💀