Het voelde in het begin als een festival. Mensen kwamen van alle kanten aanrennen. De muziek was luid, de lichten waren fel, de poorten stonden wijd open. Je kon je eigen gedachten nauwelijks horen boven de opwinding. Iedereen droeg dezelfde badge. Iedereen praatte door elkaar, probeerde gehoord te worden. Het voelde elektrisch. Je had het gevoel dat je deel uitmaakte van iets. En toen, net zo snel als het begon, begon het volume te dalen. De stands waren er nog steeds. De borden zagen er nog goed uit. De spandoeken flapperden nog steeds in de wind. Maar de mensen begonnen te vertrekken. Niet allemaal tegelijk, niet dramatisch. Gewoon... langzaam. Eerst waren het de artiesten die stopten met posten. Toen de mensen die op alles reageerden. Toen de moderators die gewoon nooit meer opdoken. Toen de oprichters, die steeds minder tweeten. Je bleef een tijdje, hopend dat het terug zou komen. Je ververste de feed. Je probeerde gesprekken te beginnen. Je vertelde jezelf misschien volgende week. Maar diep van binnen voelde je het. Het festival was een museum geworden. Alles zag er nog steeds prachtig uit. Maar de energie was weg. Het was niet het product. Het was niet de technologie. Het was niet de branding. Het was de stilte tussen mensen die ooit verbonden voelden. Keewy dot io🥝